گاهی با خودم فکر می‌کنم اگر امام حسین (ع) به جنگ نمی‌رفت و معروف نمی‌شد، شاید مثلا امام محمد باقر (ع) و یا امام علی‌النقی (ع) اینقدر برای شیعه ناشناخته نمی‌موندن...
گاهی با خودم فکر می‌کنم امام حسینی که به جنگ رفت و در میدان نبرد شجاعانه شهید شد، مظلومتر بود یا برادرش امام حسن (ع) که به نامردی و به‌وسیله زنش در خونه خودش مسموم شد؟ یا امام علی‌ای (ع) که تنها و بی‌کس و بدون پشت و پناه، از پشت ضربه خورد و شهید شد...
گاهی با خودم فکر می‌کنم اگر واقعه عاشورا اینقدر دراماتیک نبود و جنبه‌های داستانی و حماسی نداست، شیوخ صفویه (و شیخ‌های چند قرن آینده!) با چه چیز می خواستن حواس مردم رو پرت کنن و به حکومت‌شون برسن؟
حالا پشت ماشینت بنویس «از حسین چه می‌دانیم و برای او چه کرده‌ایم...»!
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
2 comments:
من این حرفتو قبول ندارم هر کدوم از امامان ما با توجه به اوضاع جامعه و شرایطشون جنگ یا صلح را انتخاب می کردن و دلیل به قول شما معروف نشدن بعضی از امامان کم کاری خودمان است و گردن یکی دیگه نندازیم این ما هستیم که دنبال تحقیق و تفحس درباره اونا نمی ریم. و همه اماما مظلوم هستند در نوع خود. بعد همه اینا چه ربطی به شیوخ آینده و به حکومت رسیدن اونا داره لطفن درست تفسیر کنید ذهن مردم را منحرف نکنید!!!
این یه بار نه!
ببینید خود ائمه بعد از امام حسین خیلی تاکید داشتن بر زنده نگه داشتن یاد عاشورا. یاد عاشورا یاد مظلومیت امامان شیعه هست. یه نماده. این پستتون برای اولین داره غیر منطقی به نظر میاد.
Post a Comment