کودک آزاری

از سوم دبستان خودم با تاکسی و اتوبوس می‌رفتم مدرسه. پدر و مادرم نه وقتش رو داشتن که منو برسونن و نه پولش رو داشتن که برام سرویس بگیرن. خودم هم خیلی دلم می‌خواست مستقل باشم. مسیرم دور بود ولی با یک خط اتوبوس مستقیم می‌تونستم برم و برگردم.
اوایل سال چهارم بود، چون وسط خط سوار می‌شدم همیشه اتوبوس شلوغ بود و جا برای نشستن نبود، یه مرد سیبیلو (قیافه‌اش هنوز واضح جلوی چشممه) اومد پشت سرم ایستاد. چند لحظه گذشت که دیدم داره دست می‌زنه به پشتم... الان که دارم اینا رو می‌نویسم نفسم دوباره به شماره افتاد...
رفت و آمدم برام کابوس شده بود. صبحها با یک اتوبوس مجبور بودم برم مدرسه و اون کثافت هم همیشه با همون اتوبوس بود... نه جرات داشتم به خانواده‌ام بگم، نه روم میشد تو اتوبوس چیزی بگم چون خیلی درشت هیکل و بدقواره بود و منم نحیف و ریزه، و نه جور دیگه‌ای می‌تونستم برم مدرسه...
بعد از گذشت اینهمه سال، تنها کسی که تو دنیا ازش نمی‌گذرم همون مرد سیبیلوست. بدترین نفرین‌های عمرم رو براش می‌کنم. کسی که کودکی منو با ترس و وحشت گره زد...

یه نت تو گودر خوندم که تصمیم گرفتم این رو بنویسم، وگرنه این موضوع گفتن نداشت. اون کثافت با من کاری نداشت، فقط بهم دست می‌زد ولی کاری کرد که سالها از ترس ِ فردا صبح، شب خوابم نبره...
الان توی کوچه وقتی یه پسربچه یا دختربچه می‌بینم، مسیرم رو ازشون دور می‌کنم و حتی بهشون نگاه نمی‌کنم تا مبادا یه لحظه دلشون بلرزه، تو تاکسی نمی‌ذارم بدنم به بدن دختر یا پسر پهلویی بخوره تا با خودش فکری نکنه، دوست ندارم فکر یه بچه رو پریشون کنم...
بچه‌ها و دخترها مظلوم‌تر و بی‌پناهتر از اونی هستن که حتی تصور آزارشون به ذهنمون برسه، باید هواشون رو تو این جامعه کثیف بیشتر داشته باشیم.