تصمیم ِ ریزی

با شنیدن خبر حصر کامل میرحسین و کروبی، دلم گرفته و تصمیم گرفتم این بلاگ رو هم مثل بلاگ‌های قبلی‌ام ببندم. ولی دیدم اگه همین یه روزنه تنگ برای آزاد نفس کشیدن رو هم به روی خودم ببندم، خفه میشم.
خدمت عرزشی‌ها، سربازان گمنام، فیلترچی‌ها و بقیه دشمنان خودم عرض کنم: کور خوندین، تا وقتی زنده‌ام اینجا می نویسم، مسخره‌تون می‌کنم و کاری می‌کنم که بقیه هم به اون ریش‌های نحس و نجس شما بخندن. تو دنیای مجازی تنها کاری که از من برمیاد همینه که با تمام این محدودیت‌ها و فیلترها، باز هم بنویسم و به هیکل کثافت‌تون برینم!
تو خیابون هرچقدر دلتون می‌خواد ما رو بزنین، در عوض ما هم اینجا شما رو می‌زنیم. فرقش اینه که شما بدن‌های ما رو به درد می‌آرین ولی ما اعصاب و روان و روح (نداشته‌تون) رو خرد می‌کنیم!
بچرخ تا بچرخیم
به امید ایرانی آزاد و سبز
:)